Zbliżał się dzień. Kaskady pojedynczych promieni, zaczęły przenikać przez moje okna. Pokój w którym zawsze widziałem wyłącznie ciemność, napełnił się po brzegi złotem. Przypominał mi wnętrze barokowego kościoła – piękny i bogaty, na taki widok czekałem całe wieki.
Wszystko stawało się jaśniejsze, wyrazistsze.
Białe, ozdobione kwiecistą tapetą ściany, nie były już mroczne i upiorne, wręcz przeciwnie: były czyste i dziewicze, pozostały takie, jakimi je po części zapamiętałem.

Podziwiając uroki mojego pokoju, skąpanego w świetle wschodzącego słońca, poczułem ciepło na moim nadgarstku. Ciepło, tak nieznane. O którym nawet nie potrafiłem pomarzyć. Nie potrafiłem sobie go wyobrazić. Ciepło, które umarło wraz ze mną.

Delikatne wiązki światła objęły mnie w ramiona, przypominając o wszystkim tym, co zdarzyło się przed laty.
Tak dawno go nie widziałem… Tak dawno, że zastanawiałem się jak wygląda.

Wschód słońca na niebie mojej duszy.
Tak piękny jak bajka, tak nieosiągalny.

Poczułem się dziwnie. Kojarzyłem to uczucie, jednak nie potrafiłem go nazwać.
Podszedłem do okna, szeroko je otwierając: to było to same miasto – prawie się nie zmieniło, tak mi się przynajmniej wydawało.
Ponad nim zawisł złocisty talar, połyskujący na błękitnym niebie.
Ulice były jeszcze puste. Zaledwie kilku ludzi przemierzało chodniki.

Poczułem, że coś spływa mi po policzku. Łza… jedna mała łza szczęścia dla nowego życia.

Nareszcie poczułem się jak dawniej…

Warto żyć dla tej jednej chwili. Każdy znajdzie taką chwilę w swym życiu…



Auxerre: my home...

Ostatnio edytowany przez Drama ValentinE (2007-08-25 15:50:03)